Evvel zaman içinde, kimsesiz dul bir kadın, beş yaşındaki kızını da yanına alıp, sonunda ölmek ihtimali de olan bir yola çıkmış. Yorulduğunda, bir kavak ağacının dibine oturmuş. Başı yükseklere değen kavak ağacı, gölgesine sığınan bu ana kıza sevgi ve hayranlıkla bakarak:
“Ah, ne yazık!” demiş. “Meyvem olmadığı gibi, gölgem de çok kuvvetli değil.”
Kadın içli bir sesle:
“Madem bize acıyorsun, hiç olmazsa kızımı bir geceliğine yüksek dallarının arasına al da, vahşi hayvanlardan ve karanlıktan sakla.” demiş. “İnşaallah yarın gelir, alırım.”
Kavak ağacı bu teklifi memnuniyetle kabul edince, kadın bir an düşünüp:
“Ama sen hiç meyve vermediğine göre, anne olmanın ne demek olduğunu da bilemezsin.” demiş. “Onun için, iyisi mi, kalbimi de bir geceliğine sana bırakayım da, öyle gideyim. Zaten anaların kalbi evlatlarının yanında atar.”
Kavak ağacı, bu teklifi de kabul etmiş.
Böylece kızını ve kalbini kavak ağacına emanet bırakan kadın, ertesi gün ağacın yanına gelmiş, yavrusunu alıp evine dönmüş.
Kavak ağacı ise, bir geceliğine anne kalbini taşımakla öyle değişmiş, öyle değişmiş ki, yapraklarının sapları incecik kalmış.
Derler ki, kavak ağacının yaprakları işte bu olaydan beri günün her saatinde ana yüreği gibi titrer durur...