Tehlikeli Kelimeler: “Azrail Suratlı Adam!”

Azrail aleyhisselamı suçlayan, ona hücum eden, ona saldıran o kadar fazla söz var ki...

Özellikle gazetelerde, TV haber bültenlerinde bir ölüm haberini verirken hemen suçlu bulunur ve Hz. Azrail’e hücuma geçilir.

İşte bu sözlerden ilk anda akla gelenlerden bazıları:

“Azrail’e kaptırmadı”, “Azrail fırsatı kaçırmadı”, “Azrail’in elinden ana kucağına döndü”, “Polis Azrail’e yol mu verdi”, “Aile arasına Azrail daldı”, “Azrail’e dokuz kez çalım atan Tolga’nın yeni unvanı: Azrail’i kandıran çocuk...”

Bir de zalim, cani ve tehlikeli birisini tarif ederken yahut sevmediği bir adamı anlatırken yine Hz. Azrail’e benzetilir ve “Azrail suratlı adam”, “Bakışın Azrail gibi” gibi cümleler söylenir.

…

Peki “Azrail” kim? Nasıl bir varlık? Nasıl iş görür, verilen görevi yaparken nasıl hareket eder? Emir altında mı hareket eder, yoksa kendi başına buyruk mu çalışır? 

“Azrail”in melek olduğunu bilmeyen yoktur. Azrail aleyhisselam bir melek, hem de en büyük meleklerden birisi. Hamele-i Arş olarak bilinen Arş-ı Âla’yı taşıyan dört meleğin arasında yer alıyor.

Melek kelimesi, insanın içini açar, gönlünü okşar, ruha bir sevinç ve ferahlık verir.

Hani sevimli, tatlı, şirin, güzel ve masum bir çocuğu severken meleğe benzetir de, kısaca “melek” deriz ya! Bir de herkesin yardımına koşan, hiçbir karşılık beklemeden insanlara iyilik yapan birisine “melek gibi insan” dediğimiz gibi...

Gün olur, kimseye zararı dokunmayan, sessiz sakin, kendi halinde, herkesle iyi geçinen, tatlı dilli, güler yüzlü bir tanığımızı anlatırken de meleğe benzetiriz.

İşte Azrail de bir melek... Bütün melekler gibi nurdan bir varlık, nurdan yaratılmış görevli bir kul…

…

Melekler Allah’ın elçisidir, kendi başlarına iş yapmazlar, başına buyruk hareket etmezler, emir altında çalışırlar; Allah onlara hangi görevi vermişse onu yaparlar.

Kur’an, melekleri anlatırken, onların hiçbir şekilde Allah’a isyan etmediklerini, verilen emri anında yerine getirdiklerini bildirir. (Tahrim, 66:6)

Hz. Azrail’i anlatırken de, “Sizin için görevlendirilen ölüm meleği, canınızı alır, sonra da Rabbinize döndürülürsünüz” (Secde, 32:11) şeklinde tarif ederek Azrail’in görevini tanımlar.

Yani, Hz. Azrail sadece kendine verilen görevi yapar. Allah adına çalışır, O’nun namına iş görür.

…

Ne kadar benzer, örnek ne kadar yerine oturur, belki tartışma götürür, ancak misal vermek gerekirse, güvenlik güçleri devlet adına hareket eder, devletin ve kanunların kendine verdiği yetkiye göre davranır.

Polis bazı yerlere girmemize izin vermez, engellerse polisi suçlayabilir miyiz?

Toplumsal bir olayda bir anda suçlu suçsuz demeden herkesi toplar götürür. Daha sonra suçsuzları serbest bırakır, suçluları nezarete alır. Kendi adına iş yapmadığı, sadece aldığı emri yerine getirdiği için kimse karşı çıkmaz, herkes sonucu bekler.

Güvenlik güçlerine karşı gelemiyor, polisi suçlayamıyor, onu kötü göstermeye, gözden düşürmeye çalışamıyorsak; aynı şekilde, bütün melekler gibi Allah’tan aldığı görevi yerine getiren Hz. Azrail’i de kötü göstermeye, çirkin tanıtmaya, görevinden dolayı suçlamaya hiç mi, hiç hakkımız yoktur.

…

Ayrıca Azrail’i böyle uygunsuz sözlerle anmak imana da aykırı bir davranıştır. Çünkü imanın şartlarından biri de meleklere imandır.

Bir Müslüman inandığı şeyleri hiç kötüler mi, ona hakaret eder mi, aleyhinde konuşur mu, dil uzatır mı?

Allah’a, meleklere, kitaplara, peygamberlere, ahiret gününe dil uzatmak insanı imandan uzaklaştırır, imanını kaybettirir.

…

“Hayır efendim, bizim meleklere bir şey dediğimiz yok. Rahmet meleklerine ne diyebiliriz? Fakat Azrail bizi öldürüyor, en çok sevdiğim insanların canını alıyor. Canımız acıdığı için ondan korkuyoruz, onu sevemiyoruz” demek ne kadar doğrudur?

Her şeyden önce, iman edilmesi gereken diğer meselelerde olduğu gibi, meleklere imanda da bir ayırım yapamayız, birini diğerinden ayırt edemeyiz; hepsini aynı şekilde görürüz, severiz, hepsine aynı şekilde iman ederiz. Çünkü iman bir bütündür, birbirinden ayrılmaz.

Bakara Suresi’nin son âyetlerinde, “Biz peygamberler arasında bir ayırım gözetmeyiz” dendiği gibi, yani Hz. Muhammed’e (asm) inandığımız gibi, Hz. İsa’ya, Hz. Musa’ya, Hz. Davud’a ve bütün peygamberlere aynı şekilde inanırız.

Bunun gibi, dört büyük meleklerden Hz. Cebrail’e, Mikail’e ve İsrafil’e ne kadar iman ediyor, inanıyorsak, Hz. Azrail’e de aynı şekilde inanırız. Yaptıklarından, ettiklerinden, üstlendiği görevlerden dolayı onları suçlayamayız.

Mesela, dünyanın sonu olan kıyametin kopmasında sura ilk üfleyecek olan Hz. İsrafil’dir. Şimdi, İsrafil bu görevi yapıyor, dünyanın sonunu hazırlıyor diye onu suçlamak da yanlış olur.

…

Söz buraya gelmişken, Azrail bir melek, nurdan yaratılmış bir varlık, görevini yapıyor, bunun için de onu sevmek, onunla dost olmak lazım.

Şuâlar’da bu konuya açıklık getirirken Bediüzzaman der ki:

“Bir gün bir duada, ‘Yâ Rabbi! Cebrail, Mikail, İsrafil, Azrail hürmetlerine ve şefaatlerine, beni cin ve insin (insanların) şerlerinden muhafaza eyle!’ mealindeki duayı dediğim zaman, herkesi titreten ve dehşet veren Azrail namını zikrettiğim vakit, gayet tatlı ve tesellidâr (teselli veren) ve sevimli bir halet hissettim, ‘Elhamdülillâh’ dedim, Azrail’i cidden sevmeye başladım.

“Çünkü insanın en kıymetli ve üstünde titrediği malı, onun ruhudur. Onu zâyi olmaktan ve fenadan ve başıboşluktan muhafaza etmek için kuvvetli ve emin bir ele teslimin derin bir sevinç verdiğini kat’î hissettim.”

Yani, hiç kimseye emanet edemeyeceğimiz, en değerli varlığımız, bizi biz yapan ruhumuzu bir melek olan Hz. Azrail gibi Allah’ın çok emin ve güvenilir bir elçisine teslim ediyoruz.

…

Ölüm vakti gelmediği, eceli sona ermediği için ölmeyenlerin “Azrail’i atlattı”, “Azrail’e çelme taktı” gibi sözlerin de hiçbir anlamı ve kıymeti yoktur. Bu sözler boş, yanlış ve gereksiz sözlerdir.

Azrail’in gelip de geri döndüğü, üstlendiği görevi yapmadan çekip gittiği hiçbir zaman vaki değildir ve olamaz da. Allah’a en yakın ve Allah’ın birer elçisi olan peygamberlerde bile bu böyledir.

…

Peygamberimiz son anlarını yaşıyordu. Bu esnada Hz. Cebrail, Azrail ile birlikte geldi. Efendimizin halini hatırını sordu. Sonra da:

“Ölüm meleği içeri girmek için izninizi ister” dedi.

Peygamberimiz müsaade edince Azrail içeri girdi, Efendimizin önüne oturdu.

“Ey Allah’ın Resulü!” dedi, “Yüce Allah, senin her emrine itaat etmemi bana emretti. İstersen ruhunu alacağım, istersen sana bırakacağım.”

Peygamberimiz, Hz. Cebrail’e baktı. O da:

“Ey Allah’ın Resulü, Mele-i Âlâ sizi beklemektedir” dedi.

Bunun üzerine Peygamberimiz:

“Ey Azrail gel, görevini yerine getir” dedi ve ruhunu teslim etti.

Demek ki, Azrail görevi aldığı anda, karşısındaki Allah’ın en çok sevdiği ve en mükemmel insan olan Peygamberimiz bile olsa geri dönmüyor. Oysa Yüce Allah, kararı Peygamberimize bırakmıştı.

Peygamberler için böyle bir şey söz konusu değilse, başka birisi için olması mümkün mü?

Âyetin ifadesiyle, “Onların ecelleri geldiğinde, onu ne bir an geri bırakabilirler, ne de öne alabilirler.” (Nahl, 16:61)

Çünkü ölüm tesadüfe bağlı bir olay değil, kendiliğinden gerçekleşen bir mesele hiç değildir. Onun vaktini, zamanını doğrudan doğruya Allah belirler. 

Çünkü hayatı da O vermiştir, ölümü de O verecektir. Onun bir ismi ‘Hayy’dır, hayatı verendir; bir ismi de ‘Mümît’, ölümü verendir.

Bu zamana kadar, dünyada nasibi ve nefesi biten herkes, dünya sonrası menzile alınmış yani ölümü tatmıştır.

…

Ayrıca ölüm bir yokluk, bir hiçlik, bir kayboluş değil ki, kötü ve çirkin değil ki ondan korkalım ve ürkelim…

Ölüm, fani hayattan sonsuz hayata geçmektir…

Yaratılışı gereği sonsuzluğu, ebediyeti ve ölümsüzlüğü isteyen her insanın geçmesi gereken bir kapıdır.

Ama ölüm ne zaman, nerede, kaç yaşında gelir? Bunu ancak Allah bilir. Böyle bir bilgi kimseye verilmemiş, rahmet eseri olarak gizli tutulmuştur.

Cahit Sıtkı’nın dediği gibi:

“Kim bilir, nerede, nasıl, kaç yaşında? 

“Bir namazlık saltanatın olacak, 

“Taht misali o musalla taşında.”

Necip Fazıl da der ki:

“Ölüm güzel şey, budur perde ardından haber... 

“Hiç güzel olmasaydı ölür müydü Peygamber?”

Ölüm bir yok oluş, bir hiçlik, bir kayboluş, bir bitiş ve tükeniş değil. Bir daha buluşmamak ve görüşmemek üzere bir ayrılık hiç değildir.

Ahirete inanan bir insan için ölüm, yeni ve taze, bâkî ve ebedî bir âleme yolculuktur.

“O demde ki, perdeler kalkar, perdeler iner,

“Azrail’e ‘Hoş geldin’ diyebilmekte hüner.”