Derse yetişecektim, arabalar için kırmızı ışık yandı. Bir araba tam önüme geldi durdu. Ben de onu görünce durdum.
Araba da araba hani… Kaportası gitmiş, tampon paslı ve bir tarafı kopmuş, eski bir tel ile bağlanmış, boyası kabarmış yer yer dökülmüş, farları kırık, arka kapıyı iple bağlamışlar, ön kapı tam kapanmamış, anlaşılan kilidi bozuk… Arabanın her yeri dökülüyor.
Sahibine acıdım, garibandır diye düşündüm. Arabanın içine gözüm kaydı; nasıl anlatsam ki, dışı neyse içi de o…
Derken yeşil ışık yandı; araba her yeri kıpır kıpır gitti. Bir de ne göreyim, arka camda kocaman bir yazı:
“Verme beni ellere;
Görür dayanamazsın!..”
Hoşuma gitti. Bu tezat karşısında gülmekten kendimi alamadım.
İşte insanımızın bir güzelliği… Her halden bir mutluluk payı çıkarmak mümkün. Bu da belki yokluğunu böyle espiriye dökmüş.
Aklımdan çıkmadı günlerce; araba gözümün önünden gitmedi, hani derler ya “Anlatılmaz göreceksin” tam o cinsten bir manzara idi.
Fakat ne güzel de ibret oldu bana…
Elindeki hakir de olsa, sen hakir görme… Her şeyde bir nimet yönü vardır; küçüğüne şükreden, büyüğüne de lâyık olur… Çalışkan olana Allah verir; bugün emeklersin, yarın koşarsın, yeter ki ümidini yitirme…
Ümidi olanın yolu açıktır Allah’ın lütfuyla…