Hatırladığım kadarıyla 1976 yılıydı, liseye gidiyordum. O yıl okul kaydımı dondurmak durumunda kalmıştım. Belçika’da okuyan ağabeyim beni yanına çağırdı; ben de bin türlü zorlukla oraya gittim.
Kısa süre sonra Mişel isminde bir işverenin yanında çalışmaya başladım. Diğer ülkelerden gelen insanların aldığı ücretin yarısına…
Bir gün ağabeyim geldi. Beni ve bir İtalyan işçiyi, patronun Brüksel’de bulunan evini temizlemeye götürdü. Yapacağımız işi tarif edip okuluna gitti.
Akşama da patronun hanımı steyşın bir taksi ile bizi almaya geldi. Toparlanıp arabanın yanına indik. İtalyan kız hemen ön koltuğa oturdu. Ben de haliyle arka koltuğa oturmak için kapıyı açmaya yeltendiğim anda patronun hanımı bir hışımla geldi ve sert bir ses tonuyla, “No no no” diye bağırdı. Ardından taksinin bagaj kapısını açıp işaret parmağıyla orayı işaret etti.
Ben Müslümandım ve ayrıca Kıbrıs Barış Harekâtı’na olan öfkeleri vardı. Bu sebeple bana bu muameleyi yapıyordu… Moralim çok bozuldu.
O arabaya binmedim.
Sadece görünüşte medenî o insanların ülkesini arkama bakmadan terkettim…