Gariptir Şu İnsanoğlu

Ne gariptir şu insanoğlu…

Elinde olanları görmez…

Onları bir nimet olarak bilmez…

Hep ama hep daha fazlasının peşindedir…

Gözü yukarılardadır… Aşağıda olanı hiç görmez…

Dünyayı versen ona yetmez… Başını kaldırıp aya göz diker… Onu da ister…

Ne hırsı geçer, ne emeli biter, ne de arzusu söner…

Ne gariptir şu insanoğlu… Ne garip…

Kendisine verilen nimetlerin kıymetini kaybetmeden bilemez.

Çocukluktan usanır, bir an evvel büyümek ister. Büyüdükten sonra da çocukluğuna hasret çeker.

Mal mülk, şan şöhret uğruna sıhhatini kaybeder, sonunda tutar, sağlığına kavuşmak uğruna ne kazandıysa sarf eder.

Ne gariptir şu insanoğlu… Ne garip…

Yarın endişesiyle elindeki biricik nimet olan bugünü kaybeder. Yaşarken hiçbir zevki, hiçbir lezzeti kaçırmaz ama hiç yoktan ona hayat veren Rabbini unutur, nankörlük eder.

Günler böyle geçer gider, her gün birbirine benzer… Hayattan sıkılmaya başlar… Sürekli kendine yeni eğlenceler arar. Hakikatte ne bugünü, ne de yarını yaşar.

Onun için, günler gibi mevsimlerin de kaderi hep aynıdır. Yazın kışı özler, kışın da yazı… Arada ise hep kaçırır o güzelim baharları…

Ne gariptir şu insanoğlu… Ne garip…

Hakkıyla ne bugünü yaşar, ne de yarınları... Düşünmez hiç hayatın sonunu, bir gün ölümle olan randevusunu…

Dünyada hiç ölmeyecekmiş gibi yaşar durur. Bir gün olur, o da bu dünyadan gider; hiç yaşamamış gibi olur…

Ne gariptir şu insanoğlu… Ne garip…

Etrafında ölümü, hastalığı görür ama hiç kendi üzerine almaz. Bir gün âkıbet onu da bulur, görmezden gelmenin bir faydası olmaz.

Ne gariptir şu insanoğlu… Ne garip…

Zevke, eğlenceye geldi mi, hiçbir şeyi kaçırmaz, nefsi adına en küçük menfaati bile unutmaz. Ama ona her şeyi veren Rabbini çabucak unutur. Aldığı her nefesle ona yeniden can bahşeden Allah’ı çok kolay unutur… Günler böyle gelir geçer… Sonunda bir gün o da toprağa girer. Her fani gibi o da unutulur gider.

Böyledir ilahî hüküm. Böyledir kader. İnsan ektiğini biçer.

İnsan eninde sonunda yaptığını bulur. Hiçbir şey yanına kâr kalmaz. Hesap kitap, sadece mahşere kalmaz. Bu dünyadan göçer göçmez ilk menzil olan kabirde başlar.

Şimdi başucunda taşlar ve mezarda nice insanlar, ders veriyorlar. Bize ibret gerek ise, bunları görmek gerek. Anlamak için uyanmak, uyanınca da düşünmek gerek.

Hayat bir uykudur derler. Ölünce uyanırmış insan. Ölmeden önce uyanalım. Ölünce başımıza neler geleceğini düşündükçe tadı kaçar bu hayatın.

Hazreti Peygamber (asm):

“Lezzetleri tahrip edip acılaştıran ölümü çokça anın” demiyor mu?

Muhakkak ki, gerçek hayatı unutmamak, ebedi tatları kaybetmemek için böylesi daha iyi.

Derdin dermanı, uzakta değil, derdin içinde gizli. Hayatın gerçek lezzeti, ölümün içinde gizli.

Bu müjdeyi duyanlara, bu lezzeti bulanlara selam olsun…