Bir gün iki kardeş kavga ettiler.
Hiç kimse onların arasını bulamadı.
Nihayet bunu Hz. Mevlânâ duydu.
Ve onlardan birisine şöyle dedi:
“Allah, insanları iki çeşit yaratmıştır.
Birisi toprak gibi ağırdır, hareket etmez.
Diğeri su gibi latiftir.
Daima bir meyilden aşağı akar, toprağa karışır.
O zaman orası bir gül bahçesi haline gelir.
Gül fidanları, meyveli ağaçlar ve çiçekler hasıl olur.
Su toprağa akmazsa bunlar olmaz.
Şimdi kardeşin toprak gibi yaptı.
Yerinden kımıldamadı ve barışmaya razı olmadı.
Su yerinde sen ol ve onun yanına ak.
Barış elini uzat, alçakgönüllülük göster.
En büyük sevabı sen kazanırsın.”
Bu hikmetli öğüdü dinleyen iki kardeş,
Mevlânâ’nın önünde sarılıp barıştılar.