İman imiş aşk imiş, şu gönlümün payesi.
Kulluğumdan ibaret varlığımın gayesi.
Ömrüm Kenan elinde, bir Yusuf hikayesi.
Hangi yöne dönersem yine ona yol çıktı.
Meğerse gönül kapım, ne vakittir paslıymış.
Çıram sönmeye yakın, hem karaymış isliymiş
Kurtuluşun sırrıymış, muhabbetin aslıymış.
Anahtarım Kuran’mış, Elif çıktı, Zel çıktı.
Bir gönül aldığımda bir hatır sorduğumda.
Aşk ile başımı ben secdeye vurduğumda.
Kardeşim gülsün diye canımı yorduğumda.
Kuru ekmek tatlandı, petek petek bal çıktı.
İman âdeme servet, kalkanıdır kılıcı.
Cepteki gelir geçer, gönüldeki kalıcı
Mala mülke mahşerde çıkacak mı alıcı.
Dostu dosta düşüren para çıktı pul çıktı.
Düşman arama âdem, bulursun akıl yorsan.
İş işten geçtiğinde ne fayda kafa vursan.
Hak nazarında beni, mahcup kılanı sorsan;
Kul hakkı müsebbibi, ağzımdaki dil çıktı.
Ey nefsim tutma beni, bu neyin inadıdır?
Bir gönül almak demek, bu sevdanın adıdır.
Öksüzün tebessümü kelebek kanadıdır.
Dokundum yüreğine, ateş çıktı kül çıktı
Benden çıktım ben artık, bir tek bizi aradım.
Mevlana’da bir nefes, onda gizi aradım.
Yunus’un yürüdüğü yolda izi aradım.
Taşları kaldırdım da kucak kucak gül çıktı.