İnsanlık tarihi boyunca insanlar olarak, hem acı hem de mutluluk ile sınandık. Sınanmaya da devam edeceğiz.
İyi ile kötü varsa bu dünyada, üstelik siyah ve beyazın arasında keskin çizgiler de kalmamış ise artık daha da acılarını yaşayacağız gibi görünüyor.
Keşke yaşamasak, ama burası dünya. Yapacak bir şey yok.
Kimse kötü olduğunu, kötülük yaptığını kabul etmiyor artık.
Kötülüğe bahane bulunan, “yaptım ama şundan yaptım” denilen bir çağda yaşıyoruz.
Bu yüzden daha çok bu tip şeyler yaşamaya devam edeceğiz gibi görünüyor.
…
Bir acı ile çok derin sınandığımız zaman biz sıradan vatandaşlara düşen en önemli şey, yaptığımız bir işi en iyi şekli ile daha da iyi yapmaya çalışmak olmalı.
Diyelim ki çocukların feryadı arşa çıkmasın diye arzu eden bir annesin, bugün kendi çocuklarına imkan dahilinde bir sofra kurup onları ne kadar sevdiğini söyle mesela.
Mesela, vefat etmiş baba kız fotoğrafı yüreğini yakan bir babasın, bugün o annenin kurduğu o sofrayı cennet sofrasına çevir.
Ya da Ebe dede olmuşsunuzdur artık; yarın torunlarınızı parka siz götürün, ceplerine harçlık koyun, hal hatır sorun.
Öğrenciysen vatanın için derslerine daha da asıl, çiftçi isen tarlanı daha da iştahla çapala, esnafsan dükkanını pırıl pırıl yap haysiyetini koru, öğretmensen öğrencilerinin üzerine titre.
İşin neyse onu en iyi şekilde yapmaya gayret et.
Yoksa sabah akşam lanet et kötüye kötülüğe, laf kalabalığından öteye gitmez.
Bu vatana en güzel iyiliği işini en iyi şekilde yaparak böyle yapabilirsin.
…
Bu dünyada ne kötü biter ne kötülük biter.
Size dünyada cenneti vaadedenlere inanmayın, siz yüreğinizi cennete çevirmeye gayret edin.
Yolu güzelleştirin.
Geri laf, gerisi “bakın ben de buradayım”, gerisi vicdan rahatlatmaca...