Bir okulda yaşanan tatsız bir olay sonucu maddi hasar olmuş.
Okul müdürü öğrencilerle konuşmak gerektiğini düşünüp herkesi bahçeye toplamış.
Konuşması esnasında, “Bakın çocuklar dikkat edin bu devletin malı; bunda toplumdaki herkesin hakkı var. En üst makamdaki cumhurbaşkanından en alttaki çöpçüye kadar bu okuldan herkes sorumludur; ona göre hareket etmemiz lâzım...” demiş.
Fakat biraz sonra küçük bir çocuk ağlamaya başlamış. Konuşma sonunda müdür çocukla ilgilenmiş ancak susturamayınca odasına götürmüş.
Önce neden ağladığını söylemeyen çocuk, müdür üsteleyince şöyle demiş:
“Öğretmenim, benim babam çöpçü. Şehri temizliyor ve önemli iş yapıyor sanıyordum; babamın en alttaki bir insan olduğunu bilmiyordum…”
Müdür “Ah evladım” demiş, “Ben düşünmeden yanlış söyledim kusuruma bakma. Önemsiz iş olmaz. Baban da çok önemli bir iş yapıyor. Onlar olmasa sokaklara çıkamayız, şehrimiz yaşanmaz hale gelir…”
Sakinleşen öğrencisine bakarken kendi kendine demiş ki: “İnsanlarla konuşurken kırmamak, üzmemek için ip cambazı gibi hassas olmak gerek…”