Çiçek

Bahçemize üç çiçek soğanı dikmiştik. Ailecek heyecanla büyümelerini bekliyorduk. Derken beklememiz boşa çıkmadı ve meraklı yapraklar topraktan başlarını uzattı. Onlar gelişip büyüdükçe sevincimiz ve merakımız daha da artıyordu. Acaba nasıl ve ne renk çiçeklerle Âlemlerin Rabbi bizlere sürpriz yapacaktı?.. Fakat bir sabah, yapraklarının lime lime yenmiş, şekillerinin bozulmuş olduğunu gördük ve çok üzüldük. Sebebini araştırdığımızda diplerindeki yaprak kurtlarını gördük. Ve onları çocuklarla beraber temizledik. Artık çiçeklerimiz güvendeydi. Biraz bakım yaptık ve güzel çiçeklerin merhaba diyecekleri zamanı beklemeye koyulduk tekrar.

Fakat hiç de öyle olmadı. Birkaç gün sonra tekrar yaprakların yendiğini gördük. Çocuklarla tekrar temizlerken, oğlum; “bunlar niye yaprakları yiyorlar, niye bunlardan kurtulamıyoruz?” diye kızgın ve biraz çaresizce sordu.

Ben de üzgündüm; ona “kurtları hiç sevmedin anlaşılan?” diye sordum. Cevabı belliydi. Sonra oğluma dedim ki:

“Bu kurtlar yapraklarla besleniyorlar, onları yiyip çoğalıyorlar. Bırakırsak çiçeğin yapraklarını bitirecekler, belki de bu bitki hiçbir zaman çiçek açamayacak. Onun için sürekli özenle onların bakımını yapıp temizlememiz gerekiyor. Aslında daha önemlisi de var. Bizim hayatımız da bu çiçek gibi. Elbette bizim hayatımızın da ona zarar verecek kurtçukları var. O kurtçuklar bizim kötü alışkanlıklarımızdır. Onları da çiçekleri temizlediğimiz gibi hayatımızdan temizleyip atmazsak, bizim hayatımızı bozarlar, bitirirler. Kurtlarla sarılı bir bitki çiçek açamayacağı gibi, kötü alışkanlıklarımız da bizim gelişmemize engel olurlar. Bunun için her türlü kötü alışkanlıklardan uzak durmalı ve onları hayatımızdan çıkarıp atmalıyız.”