“İslâmiyet güneş gibidir, üflemekle sönmez.
Gündüz gibidir, göz yummakla gece olmaz.
Gözünü kapayan, yalnız kendine gece yapar.”
(Bediüzzaman, Risale-i Nur)
“Onlar ağızlarıyla Allah’ın nurunu söndürmek isterler. Allah ise nurunu tamamlayacaktır. Velev kâfirler hoşlanmasalar da…” (Saff Suresi, 8)
Ayette geçen “Allah’ın nuru” ifadesi, “Kur’an, İslâm, Hz. Peygamber” şeklinde açıklanabilir.
Evet, tarih boyunca bu ilahi nuru söndürmek isteyenler kendileri söndüler. Onu yok etmek isteyenlerin kendileri yok oldular.
14 asırlık İslâm tarihi boyunca Müslümanlar çok büyük fitneler yaşadılar. Kur’an, bütün bu fitneler içinden korunmuş olarak çıktı.
Müslümanlara öyle zamanlar geldi ki, kendilerini himayeden aciz kaldılar. İnançlarını savunamadılar. Sistemlerini devam ettiremediler. Din düşmanları, onların bütün iyi özelliklerini kötü özelliklerle değiştirdiler. Fakat bir şeyi değiştiremediler: Kur’an’ı...
Bunu istemiyor değillerdi. Bilakis, en şiddetli bir arzuyla buna çalışıyorlardı. Zahirî şartlar, bu emellerine uygun görünmekle beraber, bu korunmuş Kitab’a bir şey yapamadılar. Hem de Kur’an’a bağlı olanların, onu koruyamadığı, hatta onu arkalarına attıkları bir zamanlarda bile…