14 Asır geçse de üzerinden
Hiçbir şey eksilmedi özleminden
Güneş, sadece kıbleden doğuyor artık
İki Cihan Güneşi’ni gözlediğinden
Ne pınarlarda su kaldı, ne de çağlayanlarda
Zaten normal değil mi bu, ağlayanlarda?
Taşlar bile hasretinden kuma dönüştü
Seni bulmak için o tozlu sahralarda
Bebekler yine ağlıyor eskisi gibi
Derin çukurlar açılmış dört bir tarafta
İyi, kötü, güzel, çirkin birbirine karıştı
Sen gittikten sonra kaldığımız Araf’ta
Duamız odur ki dertlerimiz son bulsun
Kalpler yine ışıldasın nurlu yüzünle
Efendim! Bekliyoruz ama yoksun
Lütfeyle gel ki her taraf gül koksun…