BİR ZAMANLAR, birisi, uzaktan bir ahbabının evine misafir olmak için yola çıkmış. Adamcağızın karnı fena halde acıkmış ve yol boyunca kim bilir şimdi ahbabım bana ne sofralar kurar diye düşünmüş durmuş.
Eve vardığında içeri buyur edilmiş. Oturup sohbete dalmışlar. Zavallı adam, bir yandan ev sahibinin sorularına cevap yetiştiriyor, bir yandan da guruldayan midesini ovuşturuyormuş. Bir yandan da gözü odanın kapısındaymış:
“Ha şimdi sofra serecek, ha şimdi yemek gelecek,” diye için için beklermiş.
Ancak ev sahibinin pek halden anlar durumu yokmuş. Bir de misafirinin böyle oturduğu yerde kıvrım kıvrım olduğunu görünce; “Arkadaşım, susuz musun, uykusuz musun?” diye sormuş.
Misafir ise, aç olduğunu söyleyecek olmuş fakat utanmış ve kibarca aç olduğunu şöyle dile getirmiş: “Yok efendim yok! Gelirken bir çeşme başında uyumuştum.”
...
Bu deyim, “Halimi merak edip soran yok,” manasında kullanılır.