Bahar Lisanı

Gençlerin yoğun olduğu kır bahçeli kafenin kalabalık ortamında, yüksek perdeden kahkahalar beyninden bir ok gibi geçiyor; yüreğine bıraktığı sızılar, şekersiz kahvesini daha da acılaştırıyordu. Bir gencin “Bahar da sonunda geldi be!” cümlesi, bir dantel gibi nakşettiği duygu dünyasını yerle bir etmeye yetmişti.

Oysa bahar gibi lâtif bir konuda konuşmak ne de büyük bir zerafet istiyor. Zira Karacaoğlan’a sorsaydık:

“Bülbül ne yatarsın bahar erişti,

Ulu sular bulandığı zamandır.

Kat kat olup gül yaprağa karıştı.

Yine bülbül kul olduğu zamandır” dizeleriyle duygularını ifade ederdi.

…

Aşık Veysel’e sorsaydık:

“Ağaçlar al giydi, kuşlar dillendi.

Açtı bahar çiçekleri Ada’nın,

Toprak mevce geldi yer yeşillendi,

Açtı bahar çiçekleri Ada’nın.

Adapazarı’na demişler Ada,

Yar elinden yaralarım ziyade.

Çiğdemleri dağda, gülü ovada.

Açtı bahar çiçekleri Ada’nın.”

…

Ya Fuzulî ne der diye kulak verseydik; susardık:

“Hava, gül bahçesi gelinlerinin duvağını açtı;

Bahar, gül bahçesine yeşil elbise giydirdi.

Gelinciğin alnı yeri öpmekten yaralanmış,

Menekşenin boyu tevazudan iki büklüm olmuştur.”