Yakup Peygambere sormuşlar, “Yusuf’un kokusunu tâ Mısır’dan aldın da yakınındaki kuyudayken niye alamadın?” diye..
O da bir iç geçirmiş ve demiş “Biz şimşekler gibiyiz, bazen olur Allah’ın lütfuyla çok uzakları görürüz, bazen olur ayağımızın ucunu göremeyiz.”
Az çok hepimizde var bu hal. Bazen dünyanın bir ucundakilere ulaşıyoruz ama en yakınımızdakini ihmal edebiliyoruz.
Bunları yaşlı bir teyzemizin vakfımızı ziyaretinde onu dinlerken düşündüm.
Bu teyzemiz, anne babaları depremde vefat eden üç yetime bakıyor. Evleri şehrin mahallerinden birinin arka sokaklarında. Tek katlı küçük bir ev…
Sohbet devam ederken bir gün önce yaşadıklarını anlatarak bizi de duygulandırdı:
Yavrum bilirsin bizim ev sokağın ortalarında, tek katlı, deprem sonrası yapılmış bir ev.
Dün sokağın başında komşumuzun bir sünnet cemiyeti vardı. Evlerinin önüne iki büyük döner takılmıştı. Etler pişip kokusu geldikçe yavrucaklar, “Babaanne biz ne zaman yiyecez?!” diye soruyorlardı. Ben de çaresizim; çocuklara, davetli değiliz gidemeyiz de diyemiyorum. Mübarek et kokusu esen rüzgârla burnumuza burnumuza geldi durdu. Gidip de isteyemedim. Çocukların içi gitti…
İkindi vaktine kadar belki gelir diye bekledim, gizli gizli ağladım ama gelen olmadı. Ne yapayım; çocukları aldım, gezmeye gidiyoruz diye çıktık evden.
Önce çocuk parkında vakit geçirdik, sonra yakındaki bir akrabama gidip havanın kararmasını bekledim. Döndüğümüzde sokakta cemiyetten hiçbir eser kalmasın istiyordum. Öyle de oldu…
Eve dönmüş çocuklara yemek hazırlıyordum ki kapı zili çaldı. Kapıyı açtım. Karşımda cemiyet sahibinin annesi elinde bir tencere. Biraz sıkılarak, “Bizimkiler sizi bugün cemiyete davet etmeyi unutmuşlar. Kusura bakma komşum; buyur.” diyerek tencereyi uzattı.
Teşekkür edip aldım. İçeri girince baktım, bir tencere dolusu döner getirmiş. Hemen hazırlayıp yetimlerime yedirdim…
Sonra çekildim bir kenara hem ağladım hem kendi kendime söylendim: “Çok şükür, komşuluk ölmedi. Çok şükür…”