Eskiden eşyalar hemen bir bozulmaya atılmazdı. Peygamber ahlâkıdır diye iş gödüğü müddet kullanılırdı. Böyle olunca da bozulan eşyalar tamir ettirilirdi.
Tamir işini yapanlardan bir kısmı gezici zanaatkârlardı. Bunlar sokak sokak gezer, helâlinden rızkını ararlardı. Böyle seyyar bir şemsiye tamircisi, yol kenarında iskemlesine oturmuş çalışıyormuş. Tamir ettiği şemsiyeyi dikkatlice onarıyor ve işini itina ile yapıyormuş. Bunu hayranlıkla izleyen bir adam, yanına yaklaşmış ve “İşinizi çok dikkatli yapıyorsunuz.” demiş.
Tamirci, “Evet, ben her zaman işimi iyi yaparım.” diye karşılık vermiş.
Adam: “Bunların sahipleri yaptığınız işin iyi veya kötü olduğunu siz gittikten sonra anlayacaklar.”
Tamirci: “Evet doğru.” demiş.
Adam: “Bu taraflara tekrar mı geleceksiniz?”
Tamirci: “Hayır.”
İyice meraklanan adam: “O halde niçin bu kadar titiz bir şekilde tamir ediyorsunuz?”
Tamirci, bu soruya unutulmayacak bir cevap vermiş:
“Benden sonra buradan geçecek tamircinin işini kolaylaştıracak. Ben eğer kötü malzeme kullanır, işimi baştan savma yaparsam, halk bunu er ya da geç anlayacak ve sonra da buradan geçen tamirciye kimse iş vermeyecek.”