Halife Harun Reşit, Behlül Dânâ’ya vazife vererek onu çarşı ağalığına tayin etti.
Behlül hemen işe koyuldu ve bir fırına gitti. Birkaç ekmek tarttı. Fakat hepsinin gramı noksandı.
Dönüp fırıncıya sordu:
“Hayatından memnun musun, geçinebiliyor musun, çoluk-çocuğunla ağzının tadı nasıl?”
Adam memnuniyetsiz bir halde cevap verdi:
“Sorma beyim, hiçbir şeyde bereket kalmadı, işler kesat. Evde huzur yok, hanım itaatsiz, çocuklar haylaz, ağzımızın tadı hiç yok vesselam…”
Behlül bir şey demeden ayrıldı ve biraz dolaşıp başka bir fırına girdi.
Orada da birkaç ekmek tarttı ve gördü ki bütün ekmeklerin gramında fazlası var eksiği yok.
Önceki fırıncıya sorduğu soruları bu fırının sahibine de sordu.
Adam gülümsedi ve dedi ki: “Elhamdülillah, işimde bereket evimde huzurum var, hanımım itaatli, çocuklar sadakatli. Allah herkese hayır ve huzur versin.”
Behlül, başını salladı:
“Allah doğrulukta daim eylesin!” diyerek fırından ayrıldı.
Başka bir yere uğramadan doğru Harun Reşit’in huzuruna çıktı ve ağalıktan istifa ettiğini söyledi.
Harun Reşit duyduğuna inanamayıp sordu: “Behlül daha yeni başladın, ne çabuk bıktın?”
Behlül “konu bıkmak değil” dedi ve açıkladı:
“Çarşı pazarın ağası var! Benden önce ekmekleri tartıyor, vicdanları tartıyor, işleri tartıyor, buna göre herkesin hesabını görüyor, ceza ve mükâfatı da anında veriyor. Yani bana ihtiyaç yoktur.”