Sonbaharın kışa döndüğü bir akşam vakti vakıf bürosunda arkadaşlarla oturuyor; bir yandan kitap okurken, bir yandan da sohbet ediyorduk.
O sırada içeriye yanında küçük çocuğu olan bir bayan girdi. Kendini tanıttıktan sonra anlatmaya başladı… Eşinin yaklaşık bir sene önce vefat ettiğini, iki tane daha çocuğuyla kirada oturduğunu, aslında bir yerde çalıştığını fakat işlerin kötüye gitmesinden dolayı işyeri sahibinin işten çıkardığını ve ev ihtiyaçlarını karşılayamadığını söyledikten sonra yardım talep etti.
Fakat yardımı hemen istiyordu. Dedi ki: “Evde iki çocuğum daha var. Sabahleyin çocukların önüne sadece bir dilim ekmek koydum; öğleyin bir şey yemedik, akşam saati oldu şu ana kadar da bir yiyecek alamadım. Eğer bir şey götüremezsem çocuklarım bu gece aç yatacak. En azından bu gecelik yiyecek bir şey talep ediyorum” dedi.
Ben de bir an gaflette bulunarak “Kızım, benim vereceğim erzakla ancak birkaç gün idare edersiniz sonra ne olacak?!” dedim.
Kadıncağız sessiz kaldı.
Hemen kalkıp erzak verdik, sevinerek gittiler.
Fakat odaya döndüğümde arkadaşımın kaşları çatıktı ve bana çok sert bakıyordu.
Ben ‘ne var?’ diye bakınca dedi ki:
“Kardeşim o ailenin bugün ihtiyacı var. Sen elinden gelen yardımı yap gerisine karışma. Yarının sahibi Allah’tır. Sen bugün yardım et, yarına niye karışıyorsun!..”
Donakaldım… Arkadaşım çok haklıydı… Demek ki insan sadece kitap açıp okuyarak terbiye olmuyordu.