Bir zamanlar Ahfeş adında bir medrese öğrencisi varmış. Ahfeş çok başarılıymış; fakat bir kusuru varmış. Çalışması gereken konuyu birisine anlatarak öğrenebiliyormuş; onu dinleyen birisi yoksa o konuyu da anlaması mümkün olmuyormuş.
Ahfeş, bu özelliğinden dolayı kimi yakalarsa ona anlatmaya başlıyormuş. Derken bu durumdan dolayı herkes ondan kaçar olmuş. Öyle ki etrafında kimseler kalmamış…
Elbette böyle olunca Ahfeş’in başarısı da düşmüş.
Buna üzülen Ahfeş, bahçede otururken başlamış kendi kendine konuşmaya… Benim halim ne olacak diye dertlenmiş… Böyle yakınıp dururken, karşısında duran keçisiyle göz göze gemişler. Keçi geviş getirirken Ahfeş’e doğru melül melül bakıyor, bazen de başını sallıyormuş…
O anda Ahfeş’in gözleri parlamış. Hemen kitabını alıp başlamış keçiye anlatmaya… Elbette derslerinde tekrar eski başarısını da yakalamış.
Ahfeş’in dersleri düzelmiş ama, onu keçiye anlatması ve keçinin de onu dinlermiş yapması dilimize bir deyim kazandırmış… İnsanlar, söylenen bir şeyi anlamadan tasdik edenlere ya da numaradan dinlermiş gibi yapanlara “Bu da Ahfeş’in keçisi gibi baş sallıyor” sözünü söyler olmuşlar…
…
Bu deyim, “söylenen bir şeyi anlamadan tasdik edenler ve konuşanı dinlemediği halde dinlermiş gibi yapanlar” için söylenir.