Bir baba ve yedi yaşındaki oğlu balık tutmaya gittiler. Oltayı göle atıp etrafı dolaşmaya başladılar. Bir saat sonra, oltayı kontrol etmek için döndüklerinde, dört beş balık takıldığını gördüler.
Çocuk dedi ki, “Baba, ben balıkların oltaya takılacaklarını biliyordum.”
Babası sordu, “Nereden biliyordun?”
Çocuk cevapladı: “Çünkü dua ettim.”
Balıkları alıp oltayı yeniden hazırladılar ve yemek için otele döndüler. Yemekten sonra tekrar oltanın yanına geldiklerinde yine oltaya balık takıldığını gördüler.
Çocuk yine, “Ben biliyordum” dedi.
Babası, “Nereden biliyordun?” diye sorunca çocuk tekrar aynı cevabı verdi:
“Dua ettim de onun için.”
Ardından oltayı göle attılar ve otele döndüler. Akşamüstü göle gidip oltalarına baktıklarında ise bir tek balığın dahi yakalanmadığını gördüler.
Çocuk bu sefer de, “Ben balıkların tutulmayacağını biliyordum” dedi.
Babası, “Nereden biliyordun?”
Çocuk, “Çünkü dua etmedim.”
Babası, “Ama niye dua etmedin?”
Çocuk, “Çünkü yolda, oltaya yem takmadığımızı hatırladım...”