TR EN

Dil Seçin

Ara

Seviyorsun Ama Kimi?

Seviyorsun Ama Kimi?

Uzun uzun düşünmeli insan: Seviyorum, derken, ne kadar onu sevdiğini, ne kadar ondaki menfaatini.

O, mutsuzluğunun nedeninin sevdiğince terk edilmek olduğuna adı gibi emin. Bense, terk edilen insanların mutsuzluğunun saf bir şekilde bağlandıkları insanı kaybetmek olduğundan şüphe duyarım. Denklemin üzerine hemen atlamam: “Onu çok çok seviyordum, onu kaybettiğimden dolayı çok mutsuzum.”

İnsanların ayrılmayı da bilmediklerini düşünüyorum içimden. Delikanlı güya ayrılmış. Karabatak gibi bir kayboluyor bir ortaya çıkıyor. Geldiğinde de tam gelmiyor. Gelir gibi yapıyor. “Geleceğe dair hiçbir umut veremem sana.” diyerek kendini garanti altına alıyor, bir süre oyalanıyor, sonra yine buhar olup uçuyor. Bu da ayrı bir mevzu, biz yine terk edilene dönelim.

“Onu bırakmam gerektiğini, bir geleceğimiz olmadığını biliyorum. Ama yapamıyorum. Özlediğimde bazen ben mesaj atıyorum ona bazen o bana atıyor, ben cevap veriyorum. Karşı koyamıyorum kendime.”

“Çünkü?” diye soruyorum o klasik cevabı bile bile. O zaman niye soruyorum ki bunu, malumu ilan etmek için mi? Bu soru beni bir yola koyacak da ondan. Yolun başlangıcı bu soru, yolun tümü değil. Bu yüzden seviyorum bu soruyu.

“Çünkü onu seviyorum.”

Hiç şaşmaz bu cevap. Evrensel bir doğruymuşçasına ezberindedir terk edilenlerin.

Sevdiğin için mi...

Seviyormuş. Hadi canım sen de. İçimden konuşuyorum kendi kendimle. Ona da açacağım düşüncelerimi, zamanı gelmedi daha. Kanıt toplamam lazım. Tamam seviyor birini ama kimi?

Sonra, Allah yardım ediyor. Laf lafı açıyor. Güneş tepemde parıl parıl parıldayıp önümü aydınlatıyor. Gerçekler bir bir dökülüyor ağzından. Bu kadar kolay olacağını sanmamıştım.

Konuşurken, pırlanta değerindeki sözlerini bir kâğıda kaydediyorum. Göz ucuyla yazdıklarımı merak edip okumaya çalışıyor ama kâğıdı kendime doğru çekiyorum. O mesafeden yazdıklarımı okuması zor artık.

“Demek, sevdiğin için, seni bırakanı bırakamıyorsun, öyle mi?”

Başını, evet anlamında hafifçe sallayıp yüzümü inceliyor, ne demek istiyor bu adam dercesine.

Alt alta yazdığım cümlelerin olduğu kâğıdı onun önüne koyuyorum. Göz ucuyla öyle bir süzüyor ki kâğıdı, sanki orada yazılanların onunla hiçbir ilgisi yok. Başını kaldırıp yüzüme dikiyor şüpheli bakışlarını.

“Kâğıtta yazılı olanları yüksek sesle okuyabilir misin lütfen?”

İsteksizce okuyor:

“Onunla çok keyifli vakit geçiriyorduk, artık bundan mahrumum.

Beni bırakınca çok acı çektim. Acı çekmek istemiyorum.

Beni nasıl bırakabilir ki? Bırakan ben olmalıydım, o değil.

Hayatta istediğim ne varsa elde etmişimdir.

Bu ilişkinin sürmesini istiyorsam sürmeliydi.”

Bakışları hâlâ kâğıdın üzerinde. Yüzünü okumak zor; tüm anlamı onu terk edip gitmiş sanki. Ona göstermek istediğim şeyi kendiliğinden idrak edecek mi, merakıyla suskun kalıyorum. Bir ara bakışlarını kâğıttan alıp boşluğa salıyor, sonra yeniden kâğıda dönüyor. İçinden bir kere daha okuyor olmalı. Düşüncelerle boğuşuyor sanki. Mahcup bir ifade gelip oturuyor suratına. Ya da bana öyle geliyor.

“Seni bıraktığına neden üzüldüğünü anladın mı?”

“Ama ben onu seviyorum.” diye itiraz ediyor. Sesi iddialı ve tok, kararlı ve emin.

“Ben de onu sevdiğini düşünüyorum. Ama kimi daha çok sevdiğinden pek emin değilim.”

“Kimi mi? Başka kimse yok ki hayatımda.” diyor, sen beni dinleyip hiç anlamamışsın dercesine bir bakış fırlatarak.

“Kimi derken kastettiğim başka biri.”

“Kim ki o başka biri?”

“Sen.” diyorum.

“Ben mi?” diye soruyor şaşkın şaşkın.

Kâğıtta yazılı cümleleri bir kere daha, daha yüksek sesle okumasını istiyorum.

“Şimdi” diye soruyorum “Onu mu daha çok seviyorsun yoksa kendini mi?”

Tam bir cevap vermek üzereyken susturuyorum onu. “Hayır hayır, bunun üzerinde düşünmeni istiyorum. Hemen cevap verme. Uzun uzun düşün. Uzun uzun.”

Uzun uzun düşünmeli insan: Seviyorum, derken, ne kadar onu sevdiğini, ne kadar ondaki menfaatini.