Bir gün Peygamber Efendimizin (asm) yanına, Medineli Müslümanlardan fakir bir adam geldi ve yiyecek bir şeyler istedi.
Efendimiz ona: “Senin evinde hiç eşya var mı?” diye sordu.
Adam, “Var” dedi. “Bir kısmıyla örtündüğümüz, bir kısmını yere serdiğimiz bir çul, bir de su kabımız var.”
Resûl-i Ekrem “Onları bana getir.” buyurdu.
Adam çul ile su kabını getirdi.
Peygamber Efendimiz onları eline aldı ve etrafındakilere, “Bunları kim satın almak ister?” diye sordu.
Sahabilerden biri onlara bir dirhem verebileceğini söyledi. Allah Resulü, “Artıran yok mu?” diye birkaç defa seslendi ve iki dirhem verene onları sattı. Parayı fakir sahabiye uzatarak, “Bunun birisiyle ailene yiyecek al. Kalanla da bir balta satın alıp bana getir.” buyurdu.
Adamın getirdiği baltaya, Efendimiz kendi elleriyle bir sap taktı ve ona şunları söyledi: “Haydi şimdi git; bununla odun kes ve sat! On beş gün çalış; ondan sonra yanıma gel!”
Fakir adam on beş gün sonra Allah’ın Elçisi’nin yanına geldi. On dirhem kazanmış; bu parayla kendine ve ailesine elbise ve yiyecek almıştı.
Peygamber Efendimiz buna sevindi ve ona şöyle dedi:
“Dilenciliğin, kıyamet günü suratında bir leke gibi görünmesinden, böylesi senin için daha iyidir.”
(Ebû Dâvûd, Zekât 26; İbni Mâce, Ticârât 25)