Bir gün babası uzun bir sefere çıkan bir çocuğa sormuştum, “Deniz neden tuzludur?” diye.
Çocuk hemencecik karşılık verdi:
“Deniz tuzludur, çünkü denizciler durmadan ağlarlar.”
“Neden denizciler böyle çok ağlar ki?”
“Çünkü,” dedi, “yolculukları bitmez; onun için de mendillerini hep direklere asıp kuruturlar.”
Gene sordum:
“Ya niçin insanlar üzgün olunca ağlarlar?”
“Çünkü,” dedi, “daha duru görebilelim diye gözlerin camını ara sıra yıkamak gerek.”
(August Strindberg)