Evimin tam arkasındaki bakkaldan alış veriş yaptıktan sonra, ayaküstü sohbet etmeye başladık. Bakkal, ihtiyaç anında çabucak işinizi göreceğiniz dükkandır ama aynı zamanda komşudur… Görmüşken samimi bir muhabbet de oluyor böyle olunca.
Biz öyle konuşurken başka bir komşumuzun 10-12 yaşlarındaki çocuğu da geldi. Elindeki parayı uzatarak “Bir paket çay alabilir miyim” dedi.
Fakat bakkal ona istediğini vermek yerine, yüzünde sıcak bir tebessümle çocuğa bakıyordu. İki üç saniye geçti ki, çocuk bir şey hatırlamış gibi birden gözleri parladı ve yüzünde çocukça bir gülümsemeyle “Selamun aleyküm bakkal amca, kolay gelsin. Bir paket çay alabilir miyim?” diye bir düzeltme yaptı. Bakkal komşum da çocuğun selamını alıp o memnuniyetle, “Sen bunu da hak ettin” diyerek çayın yanında küçük bir de hediye verdi.
Ve çocuk bakkaldan sevinçle koşarak ayrıldı.
Önce şaşırdım ama gördüklerim benim de çok hoşuma gitti. Komşumu tebrik ettim. Ancak aldığım cevap beni daha da mutlu etti.
“Küçüklerimize örnek olmamız gerek.” dedi, “Bize öğrettiler, ben de böyle bildiğim kadarıyla öğretmeye çalışıyorum. Başka türlü çay ver para al, tadı, anlamı olur mu o hayatın!..”
Tekrar tebrik ederek ayrıldım yanından. Evet bir şeyler değişecekse, küçük de olsa böyle samimi gayretlerle olacak. Yeter ki her birimiz küçük büyük demeden iyilik düşünelim, iyilik yapalım. Biz de gelecek nesillerimiz de böyle güzelleşeceğiz inşaallah.