İki komşu varmış. Bunlardan biri biraz kıt akıllı olduğundan, komşusuyla kendi arsasının sınırlarını karıştırıyormuş. Böyle karıştırdığı için de, komşusunun arsasına ekip dikmiş.
Diğer komşu kötü birisi olduğu için, bunun farkında olsa da ses çıkarmayıp işin sonunu beklemiş.
Derken, hasat zamanı geldiğinde, kötü komşu bahçesinin sınırını çizip, mahsulâta el koymuş.
Saf olan komşu itiraz etse de komşusunun bahçesinde kalan mahsulâtı kaybetmiş. Emekleri de boşa gitmiş.
“İşte böyle” demiş bilge öğrencilerine, “şeytanla insan bu iki komşu gibidir. İnsan helâl-haram sınırını unutup kötü işler yaptığında, şeytanın yolunda yürümüş olur. Şeytanın ardından giden de onun istediği yere varır. İşin kötüsü, insan, o gafil komşu gibi, tek sermayesi olan ömrünü onun yolunda heba etmiş olur.”