Babamı gerçekten çok severdim. Kendisini ailesine adamış harika bir adamdı. Özellikle Cumartesi günleri beraberce oturur, sohbet eder, bir yandan kahve içip bir yandan beraberce bulmaca çözerdik.
Babam ben otuz bir yaşındayken aramızdan ayrıldı.
Ölümünden birkaç yıl sonra, bir Babalar Gününde, posta idaresi bir pul çıkardı. Pulun üzerinde bulmaca, bir çift okuma gözlüğü ve kahve resmi bulunuyordu. Puldaki resim tam da Cumartesi günleri babamın halini yansıtıyor gibiydi. Pulu aldım ve cüzdanıma koydum.
Hayat devam ediyordu.
Bir gün işe giderken cüzdanım çalındı. Daha sonra cüzdanımı boş bir alanda buldum. Ne ki, param gitmişti. Durumu polise haber verdim. Hırsızı aynı gün içinde yakaladılar ve paramı geri aldım.
İki hafta sonra, öğle yemeğinin ardından etrafta yürüyüşe çıkmıştım. Bu nadiren yaptığım bir şeydi. Yolda gözüme bir kağıt parçası ilişti. Yürümeye devam ettim. Ancak içimden bir ses durmamı ve o kağıdı almamı söylüyordu. Geri döndüm ve kağıdı aldım. Yıllardır cüzdanımda sakladığım, ancak unuttuğum puldu! Hırsızlık olayının üzerinden iki hafta geçmişti. Büyük bir ihtimalle hırsız paranın içine karışan bu pulu yere atmıştı.
Nadiren öğle yemeğinden sonra yürüyüş yaptığımı düşündüm. Ve pulun başına gelebilecekleri... Rüzgâr onu uçurabilirdi. Yağmur ıslatıp bozabilirdi. Bir pul meraklısı benden önce farkedip almış olabilirdi.
O kadar kalabalık bir caddede, pul iki hafta boyu herkesten gizlenmiş de sadece benim gözüme ilişmişti.
Ağlamaya başladım. O an babamın ruhunun beni seyrettiğini hissediyordum.
— yazarı bilinmiyor