"Görmedin mi, Allah bulutları azar azar sevk eder; sonra onları birleştirir ve üst üste yığar. Derken, onun arasından yağmurun çıktığını görürsün. Allah gökten öyle dağlar indirir ki, bazen onda dolu da bulunur; onu Allah dilediği kimsenin başına indirir, dilediğinde uzak tutar. Onun şimşeğinin parıltısı ise, gözü alacak gibidir."
— Nur Suresi, 43
Bir sabah gökyüzünde yüzbinlerce su damacanasının sıra sıra uçtuğunu görsek nasıl da şaşırırdık değil mi?
Damacanaların arasında iri su bidonları, tenekeden hantal su depoları da olsa ve onlar da damacanalar gibi, üstümüzden gelip geçseler, ne çok hayret ederdik, kim bilir?
Oysa bir yağmur bulutunun başımızın üzerinde dolanması, milyonlarca su bidonunun gökyüzünde uçmasından milyon kere daha acayip ve hayret edilmesi gereken bir şeydir...
Ne zaman bir yağmur bulutu görsem, aklıma, orta büyüklükteki bir yağmur bulutunun içinde 300 bin ton su taşıdığı gelir...
Öyle pamuk gibi yumuşacık, tüy gibi hafif gözüken bulutların, aslında yüzbinlerce ton ağırlığında olmalarına rağmen, gökyüzünde, düşmeden ipsiz ve direksiz durdurulmalarını ibretle seyrederim...
Ve rüzgârın önüne katılıp, ormanlardan yaylalara, bağlardan bahçelere, köylerden şehirlere, ülkelerden kıtalara taşınmalarını, dağları, derin puslu vadileri, geniş düz ovaları ve engin mavi denizleri aşmalarını hayal ederim...
Onları; koyun sürülerine, papatyalara, vanilyalı dondurma toplarına benzetip, şen şakrak çocukların başları üzerinden usul usul geçerken düşünürüm...
Yüzbinlerce ton suyun, dünyanın bir köşesinden, bir başka köşesine, gürültüsüz patırtısız alıp götürülmesine hayretler ederim...
Siz etmez misiniz?
Bir sabah gökyüzünde uçan su damacanaları, plastik bidonlar ve tenekeden su depoları görsek, hayretten ağzı bir karış açılacak herkesin. İnsanın hiç değilse ömründe bir kere bulutlar için boyun tutulmasını göze alması ve başını kaldırıp onlara uzun uzun bakması, sonra da kendi kendine şu soruyu sorması gerekmez mi?:
"Uçan su bidonları mı, yoksa bulutlar mı çok daha hayret edilesidir?"