Eskiden postacılar bir başkaydı. Bütün kasabayı karış karış gezerler, herkesi tanırlardı. Dertlileri, gözü yollarda olanları bilirler, getirdikleri mektup ve haberlerle neşeyi hüznü bile paylaşırlardı…
Bunun için de kimin ne zaman mektup beklediğini, kime hiç mektup gelmediğini ezbere bilirlerdi.
Bütün mahalle veya kasaba halkını tanıyan bu kişiler, her gün postadan çıkan mektupları heyecanla dağıtırlar, kimini sevindirirler, kimini de elde olmadan üzer, hatta ağlatırIardı.
İşte böyle postacılardan birisi, senelik iznini istemiş.
Amiri de sormuş “Ne yapacaksın izni?” diye.
Günleri kasaba yollarında geçen postacı, “Amirim, şöyle rahat rahat kasabayı gezeyim.” demiş.