Reşat Nuri Güntekin “Anadolu Notları” adlı eserinde, bir memurun ağzından bize yaşanmış bir hikâye anlatır:
Memur, Erzincan köylerinden birinde şiddetli bir yağmur sebebiyle bir köylünün kulübesine sığınmış. Adamcağız memuru buyur edip bir kenara oturtmuş. Anadolu insanının misafire olan hürmeti bilinir. Bu köylü adam da bir şeyler arar gözlerle etrafına bakınıp durmuş. Fakat ikram edecek bir şey bulamamış. Sonra biraz mahcup, ama bir çözüm yolu bulmanın samimi neşesiyle misafiri olan memura:
“Efendi, kusura bakma, kahvem yok…” demiş, “Ama sana bari biraz oynayıvereyim.”
Sonra da kalkmış ve misafirine ikram niyetine başlamış türkü söyleyip oynamaya…
…
Anadolu insanımızın iyi niyetinin, insan sevgisinin, diğerkâmlığının, kalbinde yaşattığı samimi duyguların nice yansımalarından birisi de nakledilen bu hatıra. Demek insan iyi niyet taşıyınca, mutlu olacak ve mutlu edecek birşeyler buluyor.