Aşk Yakar, Şefkat Sarar

Aşktan mı yanasın, şefkatten mi?

Annenin seni aylarca taşıması, sonra “dilsiz” bir çocukla aylarca “konuşması…”

Yıllarca gözlerinin içine bakması aşk mıdır, şefkat mi?

Şefkattir, şefkat.

Aşk, karşılık bekler; şefkat karşılıksızdır.

Sonsuz gücün bize ne ihtiyacı var ki mevsimleri vagon vagon doldurup göndersin!

“Aşk” ateştir; “şefkat” nur. Ateş nuru yakabilir mi?

Aşk her an patlar bir kazandır.

Şefkat tane tane yağan yağmurdur, kardır.

Alnınıza değen rüzgârdır.

Her köşe başında sıcak bir tebessüm.

Şefkattir bana yerin tâ nerelerinden gelen su.

Aldığımız verdiğimiz nefes, üstümüzü örten gece, gözlerimizde yanan yıldızlar, penceremizdeki güneş... şefkatin hediyesidir.

Gökyüzü mavi mavi tebessüm ediyorsa...

Denizlerde balıklar kaynaşıyorsa...

Baharı bir demet çiçek gibi bana sunuyorsa Her Şeyin Sahibi...

Aşk mıdır bu, şefkat mi?