Safranbolu’da “Cam Teras” dedikleri yer var. Derin bir uçurumun üzerinde yürüyebiliyorsun. Ayaklarının altında cam. İlerledikçe ayaklarının altındaki uçurumun derinleştiğini görüyorsun. Uçurumu göre göre yürüyorsun.
Görmeden yürüsen sorun yok. Yürümeden görsen yine sorun yok. Sorun hem görmekte hem yürümekte.
Gerçekle yüzleşmek sancılı. Unutmak gerçeği, konforlu.
Cam üzerinde düşebilecekken düşmediğini görebiliyor insan. Düşmemenin seçeneklerden biri olduğunu fark ediyor. Var edilmenin yokluktan alınmak olduğunu görüyor. Düşmeyişinin altını çiziyor cam üzerinde.
Peki can üzerinde yürürken, ölüme, unutulmuşluğa, hiçliğe, önemsizliğe düşebilecekken düşmediğini görüyor mu insan?