Bir adam, büyük bir denizin sahilinde durmuş, dalgaların düzelttiği kumsala resim çiziyordu. Ama resmini bitirmesiyle birlikte, köpüklü bir dalga geldi ve onu silip süpürdü.
Adam bu işe çok üzüldü ve vakit geçirmeden yeni bir resim daha çizdi. Bu ikinci resim bir öncekinden daha güzel olmuştu. Ama yine kocaman köpüklü bir dalga geldi ve resmi silip süpürdü.
Adam ikinci resminin gözlerinin önünde kaybolup gitmesinden derin bir ah çekti ve tekrar yeni bir resim daha çizmeye başladı. Bu üçüncü resim bittiğinde ilk ikisinden de güzel olmuştu ki, yine bir dalga geldi ve onu da silip süpürdü.
Kumsaldan hızla çekilip giden dalganın ardından hüzünle bakan adam, bu sefer biraz kızdı. Ancak yeni bir resim çizmekten de geri durmadı. Şu işe bakın ki, dördüncü resim öteki üç resimden de güzel oldu. “İşte!” dedi adam. “Ne güzel bir resim yaptım böyle!”
Adamın sözleri dudaklarından henüz kopmuştu ki, bir dalga daha köpük köpük kendini kumsala vurdu ve sonuncu en güzel resmi de, alıp götürdü.
Üzgün ve kızgın adam, elindeki sopayı savurup attı ve:
“Bu iş böyle olmayacak!” dedi. “Ben her seferinde bir öncekinden daha güzel bir resim yapıyorum, ama dalgalar her seferinde onu silip süpürüyorlar.”
Sonra, durdu ve dalga dalga kabaran denize bakıp düşünmeye başladı:
“Eğer dalgalar ilk yaptığım resmi alıp götürmeselerdi, ben ondan daha iyisini yap(a)mazdım. Eğer bir öncekinden güzel ikinci resmimi alıp götürmeselerdi, ilk ikisinden de güzel olan üçüncü resmi yap(a)mazdım. O dahi gitmeseydi, üçüncüyü ve onun akibeti de dalgalarla birlikte çekip gitmek olmasaydı, en güzel eserim olan dördüncüyü yap(a)mazdım. O zaman da, ne kadar güzel resim yapabileceğimi asla bilemez, ilk resmimin yapabileceğim en güzel resim olduğunu zannederek, bütün bir ömrümü geçirirdim. Öyleyse, başıma gelen bu işler, göründüğü kadar kötü değil. Hatta içimdeki güzellikleri açığa çıkarmama sebeb oldukları için güzel!”
Sonra o adam, o sahilden büyük bir hayat dersini yanına alarak ayrıldı.