İki kız kardeşten biri varlıklı, diğeri ise fakir bir kocaya varmış. Bir gün fakir kardeş, diğerinin evine gitmiş. O sırada bulgur pilavı yiyen ablası, hemen tası tabağı sofranın altına saklamış. Kardeşi buna bir şey söylememiş. Sanki görmemiş gibi yapmış, üzüldüğünü de hiç belli etmemiş.
Aradan bir hayli zaman geçmiş. Fakir kardeşin hali vakti düzelmiş. Bir gün ablası kendisini ziyarete gelmiş. O sırada o da sofrada pirinç pilavı yemekteymiş.
“Allah’ın lütfuyla kara gün kararıp kalmaz, bulgur pilavı sofranın altına girmez, gel bacım pirinç pilavı yiyelim!” diyerek sofraya buyur etmiş.
...
Bu deyim, “Allah’ın yardımıyla kötü günler tez gelir geçer. Geçmeyecek olan insanların ettiği kötülüklerin acısıdır” anlamında kullanılır.
(Zafer Yayınları’nın Deyimler ve Öyküleri-6 kitabından alınmıştır.)