Ağanın biri, üzerine örttüğü yorganların küçüklüğünden şikâyet edip duruyormuş. Yüklükte ne kadar yorgan varsa hanımına çıkarttırmış. Her birini tek tek örtmüş, ancak sabah kalktığında:
“Bu da kısa geldi. Ayacıklarım buz kesti” demiş.
Sonunda civarda ne kadar yorgancı varsa hepsini toplamış. Onlara, nasıl bir yorgan istediğini anlatmış. Kim arzu ettiği yorganı yaparsa ona büyük mükâfat vaad etmiş. Yorgancılar gitmişler, haftalarca çalışmışlar ve yaptıkları yorganları ağaya getirmişler. Ağa her yorganı denemiş, ancak hiçbiri istediği gibi olmamış.
“Şehirde yaşlı bir yorgancı var, bir de ona soralım.” demişler. Yaşlı yorgancıya gidip, olan biteni anlatmışlar. Yorgancı:
“Siz şimdi gidin, ben yorganı tamam eder getiririm.” demiş.
Aradan üç-beş gün geçmemiş ki, yaşlı adam sırtında orta boylu bir yorganla çıkagelmiş. Ağa, yorganı görünce:
“Dedem, bu senin yorganın küçüklüğü burdan belli.” demiş.
Yorgancı:
“Sen hele şuracığa bir uzan, ben yorganı kendi ellerimle üzerine örteceğim.” demiş.
Ağa yatmış, yorgancı da yorganı üzerine örtmüş. Bakmışlar ağanın ayakları yorganın dışında kalmış.
Ağanın “bak gördün mü?” demesine fırsat kalmadan, yorgancı yanında getirdiği ince bir kızılcık dalı ile ağanın ayaklarına vurarak şöyle demiş:
“Ağa da olsan, bey de olsan ayağını yorganına göre uzatacaksın!”