Kasım 2007

“Ölüm Son Değildir!”

Sevgili dostlarımız,

İstanbul’daki Karacaahmet mezarlığının eski halini bilenler bilir. Bayağı genişçe bir alan üzerine kurulu bu mezarlığın eskiden tam ortasından bir yol geçerdi ve bu yoldan geçenlerin kalbinde bir ürperti hissetmemesi imkânsızdı. Gerçi şimdi de Karacaahmet’in ortasından yol geçiyor. Fakat, mezarlığın bitim yerlerinde yükselen yüksek duvarlar, eğer başınızı yukarı kaldırıp bakmazsanız, orasının bir mezarlık olduğunu bile sezdirmiyor. Aslına bakarsanız, Karacaahmet’in başına gelenler, galiba bütün mezarlıklarımızın başına geldi. Şehrin ortasında kalanlar ya yüksek duvarlarla gözlerden ırak edildi; ya da yeni mezarlıklar şehrin dışına yapılmaya başlandı. Tabi, bu arada birçok mezarlık da yok edildi. Oysa, bir zamanlar ölümü hayatın doğal bir devamı ve sonsuz hayatın başlangıcı olarak gören ecdadımız, mezarlığa komşu olmayı, ondan ibret almayı, hayatlarına hayat katmanın olmazsa olmaz bir parçası addediyorlardı. Edibin dediği gibi, biz deyince, toprağın altındakileri de hesaba katıyorlardı.

Derken, gözü dünyaya dikmeyi maharet sayan modern değerlerin coğrafyamızı etkisi altına almaya başlamasından itibaren, ölüme karşı bir soğukluk aldı yürüdü. Dünyanın fani ve aldatıcı yüzüne duyulan iştiyak, ölümü önce gönlümüzden çıkardı. Sonra hafızamızdan da çıkması için, mezarlıkların üzerini silmeye başladık, silemediklerimizin önüne ise kalın duvarlar diktik. Bu arada, ölümü bizim için bir yabancıya dönüştüren bu küresel dalganın, aslında, ölümü istemeyen ve hesap yurdu olan ahirete kavuşmaktan tir tir titreyen bir halet-i ruhiye olduğunu fark edemedik.

Sevgili dostlarımız,

İşte bu düşüncelerle Zafer olarak elinizdeki sayıyı hazırlarken, Güneydoğu’daki terör olaylarında hayatlarını kaybeden—ama inşaallah, ebedî bir hayatı kazanmış olduklarına inandığımız—şehitlerimizin haberleri düştü ekranlara. Bir iki hafta arayla, onlu sayılarda öte dünyaya uğurladığımız gencecik evlatlarımız, âdeta bir resmî geçit gibi geçti gözlerimiz önünden. Bir kez daha anladık ki, ölüm bu, öldürülemediği gibi gizlenemiyor da. Ve tam hayatın dışına itildiği düşünülürken, en can alıcı biçimde, bu defa ekrandan herkesin irileşmiş gözbebeğinde yansıyor. Şehit analarının dizlerinin bağlarını çözecek bu acı, keşke başka zaman, başka yerde, daha kabul edilir şekilde gelseydi diye düşünüyor insan. Fakat Rabbimiz acının tesellisini vermez mi? Yaver-i Ekrem’i (asm) aracılığıyla, şehidin çekeceği ölüm acısının, en fazla bir sinek ısırması kadar can yakacağını bize O bildirmiyor mu? Yine, hakikat yolunda şehit olanın, ölü değil diri olduğunu, onları ölü diye çağırmamızı yasaklayan O değil mi?

Gönül isterdi ki, ölümü hiçbir zaman hayatlarımızdan, şehirlerimizden ve hafızamızdan çıkarmasaydık ve keşke tüm insanlık da böyle yapsaydı! Çünkü ölümü unutunca, galiba hayatın değeri, bir gencecik insanın hayata tutunmak isteyen umuduna gösterilmesi gereken saygı, geride onu bekleyenlerin çaresizce uzattıkları ellerine duyulması gereken merhamet de buharlaşıyor. Ve kendini dünyanın yöneticisi sanan güç budalalarının dünyalarına, çocuğuna yıllar yılı emek vermiş, emzirmiş, uykusuz kalmış bir ananın dramı da girmez oluyor.

Sözün özü, kanaatimizce, ölümü zihnimizden uzaklaştırmak, ölümü yok etmediği gibi, galiba hayata gösterilmesi gereken saygıyı da azaltıyor. Ve böylece, barışın, barışmanın, barışık kalmanın; şu geçici ömrümüzü, bâki bir ömrü kazanmak için fırsat bilmenin yolu da kapatılmış oluyor.

Bir sonraki ay buluşmak dileğiyle…

TAZİYELER:

Uzun yıllardan beri Zafer kadrosunda canla başla çalışan İbrahim Halil Temel dostumuzun babası Rıfat amcamıza…

Hasta yatağında, baş ucuna gelen doktora “Sen Zafer’e abone misin?” diye soracak kadar, Zafer Dergisi’nin hizmetine gönül vermiş, fedakâr temsilcimiz Denizlili Muammer Hünerli amcamıza…

Ders ve sohbet arkadaşımız Hasan ve Hüseyin ağabeylerimizin sevgili babası Selahattin amcamıza, tüm Zafer çalışanları adına, Rabbimizden rahmet üstüne rahmet dileriz.