Fatih Sultan Mehmet “Müjde nedir?” sorusuna, “İnsanın en çok muhtaç olduğu bir şeye, en çok ihtiyaç duyduğu bir zamanda kavuşmasıdır.” diye cevap vermiş.
Hayat böyledir; ihtiyaçlar, zorluklar kadar müjdeleri de barındırır.
Muhtaçlara yardım eden bir vakıfta görev yaptığım ve insanların mutluluğuna şahit olduğum için daima içim huzurla dolmuştur. En sıkışık ve en muhtaç anlarında gariplerin derdine çare yetiştiren, Rahmeti Her Şeyi Kuşatan Allah’ın, bizi yardımına vesile etmesi kadar özel bir nimet var mıdır şu hayatta!..
İşimiz dolayısıyla hayatın zorlukları, imtihanları yanında müjdelere, inayetlere de şahit oluruz. Yokluklarla yoğrulan hayatları küçük bir yardımın, basit bir hediyenin nasıl neşe kattığını çok görmüşüzdür.
Böyle bakınca, kurumuş topraklara rahmet müjdesini taşıyan bir bulut gibi hissederim kendimi ve nasıl şükredeceğimi bilemem…
…
Bu yazıda anlatacağım olayı Ramazan’ın son günü yaşadık.
İftarın ardından biz yine ev ev, kapı kapı dolaşıyorduk. Yatsı ezanına çok az bir zaman vardı. Geniş yürekli hocam, nenesi ve annesiyle yaşayan bir yetimi hatırlattı, “Bayram öncesi görelim, hem de küçük de olsa bir harçlıkla sevindirelim.” dedi.
Arabayı evlerinin önüne park edip merdivenleri çıkmaya başladığımızda evden dışarıya taşan ama tam anlaşılamayan sesler geliyordu.
Hocam zili çaldı ve kapı açıldı. Kapıyı açan çocuğun annesiydi. Bizi görünce dondu kaldı. Bizi tanımasına rağmen belki 20-25 saniye hiçbir şey demeden öylece yüzümüze baktı…
Şaşırmıştık.
“Buyurun içeri” dedikten sonra içeri koşarak yıllardır yatalak olan nenesine “onlar geldi” dedi.
Ayakkabılarımızı çıkarıp içeri girdik. Yetim çocuk nenesinin ayak ucunda gözleri yaşlı halde oturuyordu…
Nenemiz bizi görünce sevindi, “Dualarıma cevap veren Rabbime şükürler olsun.” diye mırıldanıp, yetimine “Yavrum merak etme gelirler demedim mi sana!..” dedi.
Evet son günün son saatlerinde bizi o yetim evine sevk eden Rabbimiz, ağzı dualı neneyi de yetim torununu da sevindirmişti.