TR EN

Dil Seçin

Ara

Akranla Değil Ekranla Oynayan Çocuklar

Akranla Değil Ekranla Oynayan Çocuklar

Çocukların ilgileri, uğraştıkları alanlar ve oyun malzemeleri eskiye oranla oldukça farklılık gösteriyor.

Modern çağla birlikte birçok kavramın anlamı da değişti. Çocuk olmak bunlardan sadece biri. Çocukların ilgileri, uğraştıkları alanlar ve oyun malzemeleri eskiye oranla oldukça farklılık gösteriyor. Çocuk olmak deyince, sokakta ya da bahçede oynamak, koşmak, yorulmak, ağaçlara tırmanmak ve arkadaşlarıyla gün boyu beraber vakit geçirmek akla gelirdi.

Şimdilerde çocuk olmak deyince zihnimize gelen resim bu saydıklarımızdan oldukça farklı. Ellerinde tablet, bilgisayar ve cep telefonu ile yan yana oturmuş çocuklar gözümüzün önüne geliyor. Yan yana oturan ama birbirinin gözünün içine bile bakmadan konuşan, çocuksu bir özgürlükle koşmadan, yorulmadan, terlemeden hatta düşmeden yaşanan bir çocukluk...

Bu durum tabi ki onların suçu değil. Belki de suçlu aramak yerine elimizde kalanlarla neler yapabiliriz bunun derdine düşmeliyiz. Var olan gerçeği yok sayamayız. Çocuklarımızı korumaya çalıştığımız şeyden biz muaf değiliz. Yetişkinler olarak onlardan daha iyi durumda sayılmayız. Akıllı telefon ve sosyal medya bağımlılığı çocukların oyun ve internet bağımlılığından daha gerilerde değil. Binlerce takipçi sayısı ve atılan binlerce mesaj ve tweetle hızla yalnızlaşıyoruz. Çocuklarımızı kurtarmaya ve bu konuda bilinç oluşturmaya çalışırken, kendimizi bunun dışında tutamayız.

Çocuklarımız için bir şeyler yapmak istiyorsak önce kendimizden başlamalıyız. İnsan kendinde bir değişiklik yapmadan, çocuğunda bu farklılığı oluşturamaz. Durum söylenme ve cezadan ibaret bir hale gelir. Peki yaşadığımız süreç hangi boyutlarda ve biz neler yapabiliriz, biraz da bunun üzerinde düşünelim.

Çok küçük yaşlarda hatta 2-2,5 yaşında bilgisayar kullanabilen bir çocukla anne babası gurur duyar ve bunu bir zekâ belirtisi olarak çevresine övünerek anlatır. Oyun ve oyuncağa yönelik kavramlarımız değiştiği için tablet ya da cep telefonunun oyuncak olmadığı fikri aklımıza bile gelmez. Oysa çocuk hareket ederek büyümelidir, çünkü kullanılmayan enerji çoğu zaman patalojiye dönüşür. Gerek fiziksel gerekse psikolojik sorunlarda az hareket etmenin ve fiziksel enerjiyi doğru kullanmamanın payı oldukça büyüktür. Obez çocukların sayısındaki artış da tezimizi desteklemektedir.

Okul öncesinde çocuğu mümkün olduğunca bilgisayar, tablet ve cep telefonundan uzak tutmak gerekir. Uslu dursun, oyalansın, ben iş yaparken sorun çıkarmasın diye eline tablet ya da telefon tutuşturmak, anne baba olarak bizim çaresizliğimizi ve başka bir alternatif bulamadığımızı gösterir. Şehir hayatında ve sadece apartman dairesinde yaşamak çocuklu anneleri zorlamaktadır. Babanın ve diğer aile bireylerinin anneye destek olması çocuklarla vakit geçirmesi, birlikte oyun oynaması, anneye nefes alacak ve işlerini halledebilecek fırsatlar sunacaktır.

Günümüzde çocuklar akranlarından daha çok ekranla oynamaktadır. Sosyalleşmek, kendi yaş grupları ile oynamak çocuğa farklı beceriler kazandırır. Paylaşmayı, öfkesini kontrol etmeyi, sırasını beklemeyi, isteklerini ertelemeyi ve diğerini görebilmeyi öğretir. Malesef ki, bilgisayarı ve akıllı telefonları yetişkinlerden daha iyi kullanan fakat insanî ilişkilerde zorlanan bir nesil yetişiyor. Onların iyi bir eğitim alması, teknolojiyi çok iyi kullanıyor olması yanında merhameti ve şefkati hissedebilen iyi bir insan olması için de çabalamalıyız.