Uzun süredir hasta yatağındaki annesi, gözünün önünde adeta eridikçe üzüntüsü daha da artıyordu. Özenle gösterdiği ilgi annesini elbette memnun ediyordu. Üstelik yanından mümkün olduğunca ayrılmamaya çalışıyordu. Annesinin kısa süreli uykuları sonrası gözlerini açtığında başucunda bulunmaya çalışıyor, bir isteği olur düşüncesi ile gözlerinin içine hürmet ve engin bir sevgi ile dalıyordu.
Saklamaya çalıştığı ise muhtemel bir ayrılık hasretiydi. Bir an annesinin gözlerini araladığını fark etti, usulca yanaştı. Uzatmaya çalıştığı eline tutundu. Merhametle yoğrulan eli, annesinin avuçlarında ufaldıkça ufalıyordu. Bir an hızı kesildi, diğer elindeki pamukla ıslattığı dudaklarından şefkat nazarlarıyla şu cümleler döküldü:
“Yavrum, elin çok soğuk yoksa hasta mısın?”
Bu terennümler, annesinin son cümleleriydi.