Okul dönüşü, evlerinin kilitsiz bahçe kapısını hafif bir omuz darbesi ile açıp içeri girdiğinde, her zamanki ferahlığı bütün hücrelerine kadar hissetmişti.
Sonbahar, sükunetin hâkim olduğu bahçelerini bütün renkleriyle bir yağlı boya tablo gibi boyamıştı. Yeşilden çaldığı tonlarıyla sarının hâkim olduğu yapraklar, bahçeyi bir halı gibi süslemeye devam ediyordu. Çiçekler, nöbetlerini başka tohumlara devrederken dinlenmeye çekiliyorlardı. Bir nar ağacının gölgesindeki küçük havuzları ise bahçelerinin en şirin köşelerindendi.
Nilüferler gibi havuzu örten muhtelif yapraklar ilgisini çekmişti, yaklaştı. Usulca yere bıraktığı okul çantasının ağırlığından kurtularak havuza doğru eğildiğinde, hafif bulanık suyun saklayamadığı kırmızımsı rengi ile bir nar gözüne ilişti. Acele ile gömleğinin kolunu hafifçe sıyırıp elini havuza daldırdı, ulaşamamıştı. ‘Daha derinde olmalı’ diye düşündü. Gözlerini kırpmadan, suyun durulmasını merakla bekledi. Evet, nar oracıkta, öylece duruyordu. Hatta, sanki irileşmiş hareket ediyor gibiydi. Gözünü ayırmadığı narın üzerine hızlı bir hamle daha yaptı. Olacak şey değildi! Boş bir şekilde elini çektiğinde hem şaşkın, bir o kadar da kızgındı.
Bu nahoş manzaraya bir başkasının şahit olmasını istemiyordu. Yeni bir hamleden önce, çevresini kolaçan etme ihtiyacı duydu. Arkasına dönüp, bahçe kapısına, komşularının balkonuna, evlerinin pencerelerine yarım daire şeklinde hızlıca göz gezdirdi. Kimsecikler yoktu.
Tam da bu gözlemi yaparken, havuzun yanı başındaki ağaçtan suya akseden nar; dalındaki serüvenini tamamlamış, olgunlaşarak havuza düşmüştü. Bu ikramdan habersiz, tekrar havuza yönelen çocuk, kolunu bu kez pazularının üzerine kadar sıyırdı. Bakışlarını, avına kilitlenmiş bir şahin gibi odaklamıştı. Oldukça kararlıydı, bu kez kaçırmak istemiyordu! Çok ani bir hamle ile küçücük parmaklarını bir pençe gibi açarak suya daldırdı. Elini ağır ağır havuzdan çıkarırken parmakları arasındaki nar; çocuğun yüzünde hiddetin yerini bıraktığı mutluluğa ve azmin meyvesi başarının sevincine şahit oluyordu.