Hayat tamamiyle bir faaliyettir ve yaşadığımız her an, bu faaliyetin hususî dünyamızdaki merkezidir. Hayatın akıcı, sürükleyici mahiyeti durmamıza engeldir. Hiç aralıksız hissettirir kendini. Hayatla yollarımız ayrılmadığı sürece bir anlamda cansızlık diyebileceğimiz hareketsizlik bizim için geçerli değildir.
“O halde boşaldığın vakit yeniden yorul.” âyeti, hayatın bu faal özelliğine işaret etmesi yanında, bir işten yorulduğumuzda nasıl dinleneceğimizi ihtar ediyor: Yeni bir işe başlayarak. İnsan ruhuna ve hakikate en yakışan şekli budur dinlenmenin. Çünkü bütün sefahetin, harama açılan bütün kanalların merkezi sıkıntıdır. Ve sıkıntı da hedefsizlikten kaynaklanır. Hayatımızın her safhasında, hayatı anlamlı kılacak bir işle meşgul olmalıyız. Çünkü çoğu zaman farkında olmasak da yorulan bedenimizden çok ruhumuzdur ve ruhumuzu da tembellik ederek dinlendiremeyiz.