Bir Nisan sabahı, günün ilk ışıkları ile erkenden yeşerir bahar.
Kendi kendine gelmez, onu çiçekler açar.
Bu mevsim gün de yalnız doğmaz, Güneşi koluna takıp gelir bahar.
Bazıları der ki günler uzar...
Aslında, Baharla daha çok birlikte olabilmek için Güneş her gün daha geç batar.
Güneş gibi bir sevgiliye nisanda bir başka yakışır bahar.
Kendi kendine gelmez...
Kışın ölüm soğuğunda üşüyen kullar için, cennet kokularıyla içleri ısıtırcasına;
Bitmeyecek gerçek baharı müjdelercesine getirilip sinemizi sarar bahar.
Ona gözüyle bakanın tabiatını, kalbiyle bakanın umutlarını yeşertircesine getirilir bahar...
Ebedi hayatın; Yeniden hayatın ipucunu her Nisanda, her insana ayrı ayrı sunar bahar.
Cennette olsam hep Nisan gibi, her Nisan gibi olsun isterdim bahar...
Meyveye dönmesin çiçekleri, gelinliklerini hiç çıkarmasın diye ağaçlar...
Cennet sakinleri her bahar açan ilk papatyayı öpmenin;
Çiçeklerini takan ilk ağaca sarılmanın tadını hep çıkarsınlar...
Cennete mevsim arayışında hepsinde son karar;
Cennete böyle yakışır diye ilkbahar...