OLABİLMEK
Hayat gösteriyor ki: insan olmak zor.
Hadi insan oldun; insan ölmek zor.
Kolay olan şey, bilmeye karşı cahilliğin rahatını seçmek; anlamak yerine boşvermek; hak olanı sahiplenmek yerine, hevaya saplanmak; her halinde âdil olmaya karşı, zulme kayıp gitmek…
İnsan olmak bunun için zor. Rahatını feda etmeyi, çabayı, katlanmayı ve kıymet bilmeyi gerektiriyor çünkü.
İnsan, öyle, bir mevsimde olan meyve gibi değil…
İnsan olmaya bir ömürlük emek gerek.
***
TEBESSÜM
Kızım yanıma gelerek “Baba beni ne kadar çok sevdiğini anladım.” dedi. “Nasıl anladın?” diye sorduğumda ise, “Hani annen vefat etmişti ya” dedi, “işte o günlerde beni ne zaman görsen bana tebessüm ediyordun.” Ve yine tebessüm ettirdi…
Aslında niyetim yoktu ama, bunu not alırken aklıma geldi, bunu da yazayım dedim: Hayatın akışı içinde pekçok şey var ki, hoşumuza gitmiyor, üzülüyoruz, yelkenleri indiriyoruz bazen… Oysa bu olayların içinde rahmet-i ilahiyenin de tebessümünü görebilsek kalbimiz ne rahat edecek..
Belki de iman nazarıyla hayata bakmanın farkı ve güzelliği burada ortaya çıkıyor: İmanlı bir bakışla herşeyin hikmetli ve güzel yönleri görülüyor. Böylelikle yaşadığımız olumsuz bir şeydeki hikmet ve rahmet boyutunu, belki de daha onu yaşarken görüyor ve sabır içinde şükrediyoruz. Bu ise yaşarken ah vah edip çok vakit sonra faydasını görünce de “keşke şikayet etmesedim, meğer ne iyi olmuş” demekten daha iyi değil mi?
***
VATAN VE GURBET
İnsanın vatanına dönüp gitmesiyle, gurbete gitmesi bir olmaz.
Ahireti öyle boşverdik ki, bizim gurbetimiz gibi oldu.
Ahirete gittiğimizin şuuruyla yaşayıp, orayı yolumuzun varacağı gerçek ve kalıcı vatanımız bellesek, oraya gitmek bizi kokutmak değil belki de sevindirecek.
***
KAYBOLMAK
Yolunu kaybeden, onu tekrar bulabilir; ama amacını yitiren gerçekten kaybolmuştur.